پسته ممتاز ایرانی که به بازیکنان و کادر فنی تیم قهرمان جام جهانی پیشکش شد

پسته از خانواده Ancardiaceae است.

این درخت در مناطقی می روید که زمستان بسیار سرد و تابستان گرم و طولانی است.

پسته ممتاز ایرانی از مشهورترین پسته ها در جهان است.

درخت پسته می‌تواند دماهای متفاوتی را تحمل کند: تا 45 درجه سانتی‌گراد و کمتر از -25 درجه سانتی‌گراد.

این گیاه در برابر خشکسالی و هوای گرم در تابستان بسیار قوی است.

درختان پسته دومین (بعد از خرما) هستند که می توانند برای مدت طولانی بدون آب زنده بمانند.

ریشه آنها برای یافتن آب به اعماق خاک می رسد.

بسته به محیطی که درخت در آن کاشته می شود، درخت پسته بین 7 تا 10 سال پس از کاشت شروع به میوه دهی می کند و حدود 80 تا 100 سال به حیات خود ادامه می دهد و میوه می دهد.

از ظاهر درختی بسیار پهن و دارای شاخه های فراوانی است که در اطراف آن گسترده شده و گاه عرض آن به حدود هفت متر می رسد.

محصول این گیاه تقریباً قرمز یا سفید است و به صورت خوشه ای مانند انگور رشد می کند. اطراف مغز خوراکی پسته پوسته سختی دارد.

تاریخچه و ریشه پسته:

درختان پسته هزاران سال است که در خاورمیانه رشد کرده اند.

پسته همیشه یک خوراکی مورد علاقه در این منطقه بوده است.

پسته در عهد عتیق ذکر شده است.

در ایران (ایران امروزی) تجارت پسته و مالکیت باغات پسته به معنای ثروت و منزلت بلند بود.

افسانه ها حاکی از آن است که پسته مورد علاقه ملکه سبا بود که تمام تولیدات زمین خود را برای خود و دربارش می خواست.

از طریق فتوحات اسکندر مقدونی (334-323 قبل از میلاد) مهره به یونان رسید.

بعدها تحت حکومت امپراتور روم تیبریوس (قرن اول پس از میلاد)، آجیل به ایتالیا و اسپانیا وارد شد.

پسته از آلپ گذشت:

در شمال کوه های آلپ، پسته برای مدت طولانی ناشناخته باقی ماند.

پس از رسیدن به اروپای مرکزی، به دلیل معرفی مسیر فروش ایتالیایی بر روی گذرگاه های آلپاین، آن را “Penny Nut” نامیدند.

در حالی که پسته از همان ابتدا به روش های مختلف برای پخت و پز در ایتالیا مورد استفاده قرار می گرفت، در شمال آلپ عمدتاً به عنوان افزودنی گران قیمت برای محصولات نانوایی استفاده می شد.

آنها پس از جنگ جهانی دوم، تصویر پسته به تدریج از یک افزودنی گران قیمت برای پخت به یک میان وعده محبوب تغییر کرد.