زادگاه درختان پسته هند، سوریه، ایران نام دارد.
پسته ممتاز ایرانی در جهان بسیار شهرت دارد.
از آنجا به یونان رفتند و در اروپا ساکن شدند.
پسته از دیرباز در کریمه کشت می شده است.
پسته درخت یا درختچه ای خزان کننده است، اما پسته هایی با برگ های همیشه سبز وجود دارد.
ارتفاع درختان پسته به 3 تا 10 متر می رسد، تاج آن معمولاً پایین به زمین قرار دارد، تنه آن خمیده است.
پسته به آرامی رشد می کند، اما برای مدت طولانی – تا 900-1000 سال.
میوه نارس شبیه آلو سبز است: هسته آن با خمیر صمغی پوشیده شده است و پوست آن بنفش یا زرد رنگ است.
پس از رسیدن، گوشت و پوست آن خشک می شود و سنگ به نصف می شکافد.
پسته هر 2 تا 3 سال بار میوه می دهد، از یک درخت تا 250 کیلوگرم آجیل برداشت می شود.
حقایق جالب
پسته در شب برداشت می شود، زیرا اسانس ها و رزین ها می توانند باعث مسمومیت و سردردهای شدید در طول روز شوند.
در زمان های قدیم، پسته را “آجیل جادویی” می نامیدند، اما چینی ها جالب ترین نام را برای پسته گذاشتند: “آجیل شاد” – احتمالاً به این دلیل که شکاف بین پوسته ها شبیه لبخند است.
ویژگی های مفید
پسته حاوی پروتئین ها، چربی ها، کربوهیدرات ها، نشاسته، فیبر غذایی، ویتامین های گروه B و همچنین E، H، PP، ریز عناصر مفید برای بدن انسان و همچنین موادی است که سطح کلسترول خون را کاهش می دهد.
کاربرد
پسته ها را قبل از عرضه در آب نمک خیس کرده و سرخ می کنند.
در روسیه، پسته به تازگی جایگزین vobla به عنوان یک میان وعده محبوب آبجو شده است.
اما نه تنها این استفاده از این مهره غیر معمول را محدود می کند.
در سرتاسر دنیا غذاهایی که پسته دارند، نخبه محسوب می شوند (مثلاً از برندگان جایزه نوبل با بستنی پسته پذیرایی می شود).
پسته به طور سنتی به شیرینی، آب نبات و سایر شیرینی ها اضافه می شود.
آجیل سبز طعمی تند به سالاد اضافه می کند و برخی از خوش خوراک ها پسته را به غذاهای گوشتی اضافه می کنند.
در رستوران های خارجی، پسته در آب لیمو را با شامپاین و شراب های دسر سبک سرو می کنند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.